Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Οι δρομοι που ανοιγονται...

Το μαθημα χτες με γεμισε παλι ιδεες και σκεψεις. Παρατηρεις τον κοσμο, τις αντιδρασεις, συναντας τα κλισε που εχει θρεψει η κοινωνια και πως αυτα εξαφανιζονται στη στιγμη απο ευστοχα επιχειρηματα. Διαφορετικες γυναικες, διαφορετικες ηλικιες, ισως διαφορετικες αποψεις, μεγαλο το ενδιαφερον της συγκλισης αλλα και της αποκλισης. Τυχη που μπορω να συμμετεχω στα μαθηματα. Οι πορτες που ανοιγονται, οι δρομοι που μακραινουν. Αποφευγω να σκεφτω την Ελλαδα. Βαζω στοχους εδω. Στοχους θετικους, οχι οπως εκανα μεχρι τωρα...

Την προηγουμενη εβδομαδα διαβασα μια δημοσκοπηση που εγινε εδω στην Zaragoza. Στην ερωτηση κατα ποσο οι κατοικοι της πολης ειναι ευχαριστημενοι με τη ζωη τους εδω ενα συντριπτικο και εντυπωσιακο 96, 4% απαντησε θετικα!!! Και γενικα los zaragozanos απαντησαν οτι βλεπουν θετικα (σε ποσοστα γυρω στο 65- 70%) τα θεματα σχετικα με το συστημα υγειας, διασκεδασης, ασφαλειας και παιδειας!
Σε εποχες κρισεις και γκρινια, ποσο παραξενο ακουγεται κατι τετοιο!!!

2 σχόλια:

Νίκος-Εμμανουήλ είπε...

Όντως, πολύ παράξενο ακούγεται.
Είναι η Zaragoza σου η πόλη των θαυμάτων;

Καλό Σ.Κ.!

Ανώνυμος είπε...

Γενικώς οι Ισπανοί είναι υπερβολικά αισιόδοξοι. Νομίζω ότι ο λόγος είναι ότι η χώρα έχει προοδεύσει τόσο πολύ στα τελευταία 30 χρόνια που δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε.