El mismo amor, la misma lluvia

Ανατωτιεμαι πως γινεται οι σκηνοθετες της Αργεντινης που γνωριζω (Aristarain, Campanella) να κανουν κινηματογραφο με τετοιο τροπο, σα να εισχωρουν βαθια στα κυταρα και να διαλεγουν οχι οτι καλυτερο αλλα οτι πιο αληθινο κουβαλαμε σαν ανθρωποι. Την αναγκη για αγαπη, για εμπιστοσυνη, τον φοβο, την αποτυχια, την σκοτεινη πλευρα που ντρεπομαστε να δειξουμε σε οσους αγαπαμε, την ομορφια απο ενα χαμογελο ή ενα βλεμμα... Ετσι απλα!
Η ταινια του Juan Jose Campanella "El mismo amor, la misma lluvia" (1999) με μαγεψε αποψε!

 Ο Ricardo Darin, ο πιο σαγηνευτικος ηθοποιος, ο καλυτερος ever σε ρολο ερωτευμενου.
Η Soledad Villamil γεματη γοητεια, ομορφια, γλυκυτητα... το πιο ταιριαστο ταιρι του, οπως και στο προσφατο καταπληκτικο El Secreto de sus ojos του ιδιου σκηνοθετη.
Ο Juan Jose Campanella, με το Οσκαρ πλεον αγκαλια, να παιζει για αλλη μια φορα με τις λεπτες αποχρωσεις του ερωτα, του φοβου, της προδοσιας... της πραγματικοτητας τελικα!
Ταινιες απ' αυτες που λαχταρας να δεις εχοντας ορεξη να αφεθεις, να μαγευτεις, να σε σαγηνευσουν...
Ταινιες με βλεμματα που ζηλευεις, με χαμογελα που σε λιγωνουν, με αστεια που θα μπορουσαν να λενε οι φιλοι σου, με δυσκολιες που εχεις νιωσει στο πετσι σου.
Ταινιες που τοσα χρονια το χολυγουντ προσπαθουσε να σε πεισει πως τις φτιαχνει καλυτερα απ'ολους και που επιτελους ανακαλυπτεις οτι ελεγαν ψεματα...
Ταινιες για χαζεμα που μιλουν ισπανικα με αυτην την απιστευτα γοητευτικη αργεντινικη προφορα!