Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας ιδιωτικοποίησης Η΄ Είναι ο φθόνος το εθνικό άθλημα των Ισπανών;

Χτες το απόγευμα η ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεση της να παραταθεί για ένα μήνα ακόμα η κατάσταση συναγερμού που ψηφίστηκε στις 4 Δεκεμβρίου. Η παράταση αυτή θα πρέπει να περάσει από την Βουλή αυτήν την εβδομάδα και μιας και είναι σίγουρο ότι θα ψηφιστεί, φαίνεται ότι θα βρισκόμαστε σ' αυτήν την κατάσταση μέχρι τις 15 Ιανουαρίου.


Έχω σαν αρχή όταν συμβαίνει κάτι να ακούω όλες τις πλευρές. Θα προσπαθήσω λοιπόν να εξηγήσω τα πράγματα από την αρχή όπως τα είδα εγώ και όπως μας τα έχουν παρουσιάσει (μιας και υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται να μάθει!)

Πυργος ελέγχου

Σίγουρα το ότι ένας ολόκληρος τομέας εργαζομένων απείχε ξαφνικά από την δουλειά του μαζικά την πρώτη μέρα από μια σειρά αργιών που μεγάλος αριθμός ανθρώπων πρόκειται να ταξιδέψει είναι μια πράξη αρκετά εντυπωσιακή στο να τραβήξει την προσοχή όσων δεν ταξιδεύουν και να προκαλέσει την τεράστια ταλαιπωρία και εκνευρισμό όσων θα ταξίδευαν.

Εδώ στην Ισπανία -όπως φαντάζομαι και αλλού- οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας -που ανήκουν στον δημόσιο οργανισμό ΑΕΝΑ- έχουν την φήμη να είναι κάποιοι εξαιρετικά τυχεροί, υπερβολικά καλοπληρωμένοι, προνομιούχοι, που όποτε τους καπνίσει πιάνουν ομήρους τους επιβάτες, ειδικά σε περιόδους γιορτών και διακοπών. Αυτό είναι το μοναδικό που ακούμε εδώ και μέρες από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, άλλα και από τον απλό κόσμο που φαίνεται να έχει παγιωμένη άποψη και να μην την αμφισβητεί για κανέναν λόγο.
Οι ίδιοι οι ελεγκτές έχουν βέβαια άλλη άποψη, λένε ότι τους έχουν ακυρώσει την συλλογική σύμβαση από τον Φλεβάρη, τους αναγκάζουν να δουλεύουν αρκετές ώρες παραπάνω (που παραδέχονται ότι μέχρι τώρα τις καλοπληρώνονται) για να αποφύγει η ΑΕΝΑ να εκπαιδεύσει και προσλάβει νέους ελεγκτές και ότι γενικά όλη αυτή η κατάσταση έχει άμεση επίδραση στην υγεία τους και στο πως τελικά κάνουν τη δουλειά τους. Δεν διεκδικούν περισσότερα χρήματα, απλώς να δουλεύουν τις ώρες που πρέπει και που επιτρέπεται (ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσουν τις καλοπληρωμένες εξτρά ώρες). Το πρωί της ημέρας που ξεκίνησαν όλα αυτά (3/12) η κυβέρνηση είχε αποφασίσει με νομοθετικό διάταγμα να κόψει το επίδομα που έδινε στους μακροχρόνια άνεργους αλλά και να αλλάξει κάποιους κανόνες για τους ελεγκτές, με έναν από αυτούς πχ. να λέει ότι όλες τις άδειες που είχαν πάρει νόμιμα οι ελεγκτές αυτήν την χρονιά (άδειες διακοπών, ασθενείας κτλ) θα έπρεπε να τις επιστρέψουν στην εταιρία, σαν ώρες χρωστούμενες. (!) Οι ελεγκτές στο άκουσμα του νέου διατάγματος (που δεν επέτρεπε καμία διαπραγμάτευση) αρνήθηκαν να δουλέψουν, αποφασίζοντας μόνοι τους και χωρίς συμφωνία με το σωματείο τους.

Αστυνομία στην συνέλευση των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας

Το βράδυ της Παρασκευής 3 Δεκεμβρίου και μετά από τις πρώτες ώρες αυτής της ξαφνικής διαμαρτυρίας η κυβέρνηση (συγκεκριμένα ο σούπερ υπουργός Ρουμπαλκαμπα και όχι ο πρωθυπουργός) εμφανίζεται τηλεοπτικά για να ανακοινώσει την επιστράτευση του τομέα των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει όχι ότι τον χειρισμό των πύργων έλεγχου θα τον αναλάβουν ελεγκτές του στρατού (όπως ίσως θα ήταν αναμενόμενο και θα είχε υιοθετηθεί από άλλες χώρες) άλλα ότι ο στρατός θα ήταν παρόν και θα επίβλεπε συνεχώς την εργασία των εργαζομένων στους πύργους ελέγχου.

Η βραδινή βάρδια άρχιζε στις 10 και έτσι αν οι ελεγκτές αυτής της βάρδιας δεν πήγαιναν στην δουλειά τους θα έπρεπε να υποστούν αναγκαστική επιστράτευση. Κάποιοι εμφανίστηκαν, σε μικρότερες πόλεις σχεδόν όλοι, σε κεντρικές περιοχές (όπως Μαδρίτη, Βαρκελώνη...) περίπου οι μισοί. Έγινε λοιπόν η επιστράτευση άλλα από ότι φαίνεται δεν είχε αποτέλεσμα. Στις ειδήσεις δεν μας είπαν γιατί άλλα στο ίντερνετ (το μόνο μέσο που ουσιαστικά ψάχνοντας μπορείς να βρεις αληθινές ειδήσεις) ακούστηκαν φωνές που έλεγαν ότι όσοι εμφανίζονταν στις θέσεις τους έπρεπε υποχρεωτικά να υπογράψουν τη νέα σύμβαση που αποφάσισε ερήμην τους η κυβέρνηση για να τους επιτραπεί να δουλέψουν. Αν αυτό έχει κάποια δόση αλήθειας, η φάση που ακολούθησε μετά την επιστράτευση ήταν εντελώς επιβεβλημένη και καθόλου απαραίτητη.

Την επόμενη μέρα Σάββατο, γύρω στο μεσημέρι γίνεται αναγγελία ότι σε έκτακτο συμβούλιο της κυβέρνησης αναμένεται να ψηφιστεί έκτακτο διάταγμα -για πρώτη φορά στη δημοκρατική περίοδο της Ισπανίας- για κήρυξη της χώρας σε κατάσταση συναγερμού. (Η Ισπανία έχει 3 επίπεδα για ιδιαίτερες καταστάσεις με πρώτη τη κατάσταση συναγερμού και τις άλλες δυο να είναι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η κατάσταση πολιορκίας. Η κατάσταση συναγερμού σημαίνει ότι μπορούν να περιοριστούν η κυκλοφορία προσώπων, ομάδων και οχημάτων, τα είδη πρώτης ανάγκης, ότι το κράτος μπορεί να επέμβει σε εταιρίες και εργοστάσια και ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αναγκάζονται να κάνουν ότι τους επιβάλλεται.)

Ήδη μέχρι εκείνη τη στιγμή τα τηλεοπτικά κανάλια δείχνουν μόνο δυσαρεστημένους πολίτες στα αεροδρόμια να βάλλονται εναντίων των προνομιούχων ελεγκτών, με φράσεις όπως “με τόση ανεργία θα έπρεπε να τους διώξουν όλους και να πάρουν άλλους στη θέση τους” ή στο άκουσμα της κήρυξης της κατάστασης συναγερμού “γιατί δεν το έκαναν νωρίτερα να μπορούμε να ταξιδέψουμε ήρεμα” και επίσης “να τους βάλουν όλους φυλακή πρέπει”..... Αυτή η ατμόσφαιρα διακόπτεται μόνο για το ζωντανό του σούπερ υπουργού Ρουμπαλκαμπα που εμφανίζεται για να ανακοινώσει το αναμενόμενο. Ο πρωθυπουργός για άλλη μια φορά άφαντος!

Πρωτοσελιδο της El Pais

Σκοπός μου δεν είναι να δικαιολογήσω την ξαφνική άρνηση των ελεγκτών να δουλέψουν σε υψηλή περίοδο μετακινήσεων. Ο κάθε εργαζόμενος πράττει ανάλογα με την θέληση του και φαντάζομαι ότι είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες. Θέλω όμως να δώσω διάφορες αποχρώσεις σε ένα θέμα που αν μη τι άλλο απαιτεί σοβαρή αντιμετώπιση και που δυστυχώς δεν έχω μέχρι τώρα δει πολλούς να το αντιμετωπίζουν σφαιρικά.

• Γιατί η κυβέρνηση ψήφισε το περιβόητο διάταγμα την πρώτη μέρα μιας σειράς αργιών ξέροντας ότι με κάποιο τρόπο οι ελεγκτές θα αντιδράσουν;
• Τι δείχνει για μια κοινωνία η εκτός ορίων οργή και επίθεση κατά μιας ομάδας εργαζομένων (είδαμε σκηνικά με προσωπικές βρισιές και επιθέσεις εξαγριωμένων ανθρώπων απέναντι σε ελεγκτές που περνούσαν από εκεί) βάζοντας πάνω από όλα -και από το δικαίωμα στην δίκαιη εργασία- το ατομικό δικαίωμα των διακοπών;
• Αν οι ελεγκτές πληρώνονται καλά δεν είναι επειδή ο δημόσιος οργανισμός στον οποιόν ανήκουν εκτιμά ότι κάνουν μια από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές δουλείες έχοντας ευθύνη για ανθρώπινες ζωές;
• Γιατί να διεκδικούμε να χαμηλώσουν κάποιοι μισθοί και όχι να ανέβουν κάποιοι άλλοι;
• Γιατί το δικαίωμα του ενός είναι πιο ψηλά από το δικαίωμα μιας ομάδας που θα έπρεπε τουλάχιστον να ακουστεί η άποψη τους;
• Πως είναι δυνατόν ο κόσμος να δέχεται να καταλυθούν κάποια δικαιώματα προκειμένου να σιγουρευτεί ότι δεν θα χάσει τις διακοπές του;
• Έχει να κάνει ότι μιλάμε για έναν λαό που έζησε για 40 χρόνια μια από τις πιο σκληρές δικτατορίες; Είναι γεγονός αυτό που έλεγε ο Μπόρχες, ότι το πρόβλημα των Ισπανών είναι ο φθόνος που έχουν για τους άλλους;
• Είναι τυχαίο που μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ακούστηκε η είδηση για ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων;
• Δεν θα ήταν λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι όλη αυτή η ιστορία βοηθάει στο να ξεκαθαριστεί ο κλάδος πριν η ΑΕΝΑ πουλήσει σε ιδιώτες τα αεροδρόμια;
• Γιατί όλος αυτός ο κόσμος που ουρλιάζει δεν σκέφτεται ότι αυτό που συνέβη θα αποτελεί επισήμως προηγούμενο για τον επόμενο κλάδο που θα θελήσει να αντιδράσει βλέποντας τα δικαιώματα του να κόβονται χωρίς διαπραγμάτευση;
• Θα δούμε στο μέλλον το στρατό στα σχολεία και στα νοσοκομεία;
• Πως μπορούμε να συνεχίζουμε κανονικά τις ζωές μας, τα χριστουγεννιάτικα ψώνια μας και τα όποια ενδιαφέροντα μας όταν αυτήν την στιγμή που μιλάμε και για έναν ολόκληρο μήνα ακόμα οι ελεγκτές θα δίνουν προτεραιότητα και πληροφορίες στα αεροπλάνα με έναν στρατιώτη με όπλο δίπλα τους και πόσο μπορεί αυτό να πιέσει, να δημιουργήσει πρόβλημα ή να προκαλέσει κάτι πολύ χειρότερο μέσα στην περίοδο των γιορτών;

Εγώ προσωπικά δεν ταξίδευα εκείνες τις μέρες, αλλά θα ταξιδέψω σε λίγο μέσα στις γιορτές, φυσικά δε θα ήθελα να μου αλλάξουν τα σχέδια του ταξιδιού μου και να μην μπορώ να πετάξω, φυσικά και θα ήμουν ενοχλημένη, ταλαιπωρημένη και θα διεκδικούσα τα δικαιώματα μου σαν επιβάτης αλλά είμαι κατηγορηματική, σε καμία περίπτωση δε θα δεχόμουν ποτέ ότι και στο δικό μου όνομα θα κηρυχτεί μια χώρα σε κατάσταση συναγερμού.