Despues del puente...

Απο την προηγουμενη φορα που εγραψα εδω μεχρι σημερα εχουν συμβει διαφορα πραγματακια που αν μου τα ελεγαν πριν δε θα τα πιστευα! Πορειες και διαδηλωσεις για τα δυο χρονια απ' τη δολοφονια του Αλεξανδρου με την βια να συνεχιζει απο τους ενστολους. Ο Στρος Καν να μιλαει στην ελληνικη βουλη. Τον Assange να τον συλλαμβανουν κι αν τον παραδωσουν στις ΗΠΑ δεν γλυτωνει κανεις μας...  Τοπικα παντως αυτο που εγινε ηταν κυριως η επιστρατευση και η κηρυξη καταστασης συναγερμου (ή εκτακτης αναγκης οπως λεγεται!) της Ισπανικης Κυβερνησης με αφορμη την αποχη των ελεγκτων εναεριας κυκλοφοριας απο την εργασια τους μολις στην αρχη ενος πενταημερου αργειων... Δε θα το σχολιασω, υπαρχουν πολλα που θα ηθελα να πω, δε θα το κανω ομως εδω, θα πω ομως οτι πρεπει να ειμαστε με αυτην την κατασταση απο πανω μας για 15 μερες με πιθανοτητα επεκτασης και για περισσοτερο καιρο... Δε ξερω ακομα πως γινεται μια ολοκληρη κοινωνια να δεχεται μια τετοια υπερβολικη και αδικαιολογητη για την εκταση της κηρυξη χωρις να μιλαει... ή μαλλον ξερω αλλα προς το παρον δε θα το πω!
(περιμενοντας λοιπον...)

Απο την προηγουμενη φορα λοιπον, ειδα κι αλλες ταινιες -και δεν μπορω να μην κανω αναφορα- ειδα το πολυαναμενομενο Biutiful, την καινουργια ταινια του μεξικανου Alejandro González Iñárritu με τον Javier Bardem να κερδιζει δικαιως το μεγαλο βραβειο στις Καννες. Τι να πω για την ταινια; Δεν ειναι απο αυτες που πας να τις δεις για να περασεις καλα ή να ξεχαστεις. Ειναι ακριβως το αντιθετο!
Χωρισμενος απο τον σεναριογραφο του, Guillermo Arriaga, που μαζι γυρισαν 3 ταινιες μεχρι τωρα, ο Iñárritu βασιζεται σε μια δικη του ιδεα, αφηνει πισω την διακοπτομενη αφηγηση και τις διαφορετικες ιστοριες και τοποθετει την καμερα του μπροστα σε γεγονοτα και καταστασεις που σε κανουν να θες να γυρισεις να κοιταξεις αλλου. Σε κανει να φοβασαι, να ντρεπεσαι, να νιωθεις τυψεις, να ενοχλεισαι... ΕΥΤΥΧΩΣ!
Κι εχει για απολυτο πρωταγωνιστη εναν απο τους πιο σπουδαιους ηθοποιους, εναν Bardem που παιρνει επανω του ολη την ταινια και κατεβαινει στην κολαση, ολο και πιο βαθεια, μονος, ισως ο λιγοτερο κακος/ο μονος καλος σε εναν κοσμο σαπιο.
Η Βαρκελωνη κινηματογραφημενη σαν πολη σκοτεινη, θα μπορουσε να ειναι το Μεξικο, ή οποιοδηποτε αλλο μακρινο μερος, αλλα ειναι η Βαρκελωνη (η γνωστη, αγαπημενη, διασημη, μοντερνα Βαρκελωνη. Για να δουμε ποια σημεια αναγνωριζει ο τουριστας/ταξιδιωτης;)
Η ταινια δεν ειναι ευχαριστη. Αλλα ποιος ειπε οτι η τεχνη ειναι για να περνας καλα μερικες στιγμες;

Θα ηθελα να κανω αναφορα και σε αλλη μια ταινια, πιο μικρη και οχι διασημη, δε νομιζω να βγει σε διανομη στην Ελλαδα αλλα οποιος την βρει ας την δει, λεγεται 18 comidas του Jorge Coira, μια ταινια με διαφορετικες ιστοριες που συμβαινουν την ωρα του φαγητου με τον (αλλον καταπληκτικο ισπανο ηθοποιο) Luis Tosar. Ειναι μια πολυ ομορφη ταινια απο την Galicia με πολυ συναισθημα και ιδαιτερο χιουμορ.