μα δυσκολεύομαι να ζω και μακριά...
Ζω στην Ελλάδα του μυαλού μου
και τη νοσταλγώ ακόμα κι όταν βρίσκομαι κοντα της.
Με πονάει που αλλού μπορώ να ζήσω καλύτερα
μα πουθενά δεν μπορώ να ζήσω όπως εδώ.
Είναι το όνειρο που βλέπεις σύχνα στον ύπνο σου
μα που πάντα σου ξεφεύγει, λίγο ακόμα και θα γίνει δικό σου...
κι όμως κάθε φορά, αλλάζει σχήμα, χρώμα, αίσθηση κι απομακρύνεται.
Και το ταξίδι αρχίζει πάλι από την αρχή.
Στον Φώτη, που σήμερα γύρισε στην Γερμανία.
Στον Εμμανουέλ, που πάντα ονειρεύεται το ταξίδι.
3 σχόλια:
Στην υγειά μας!
Σε όλους εμάς, που κυνηγάμε το όνειρο και αυτό μας ξεφεύγει και συνεχίζουμε και πάει λέγοντας...
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς brujita μου!
Υπογράφω κάθε λέξη που έγραψες εδώ. Πάντα ονειρεύομαι το ταξίδι. Ίσως κάνοντας όνειρα για τη ζωή αλλού ξέχασα να ζω εδώ...
Φιλιά
:)
Δημοσίευση σχολίου