Μου λείπει εκείνη η μικρή χώρα που είναι χωμένη σχεδόν από παντού μέσα στην θάλασσα.
Μου λείπουν οι νεραντζιές στους στενούς δρόμους.
Και τα μπαλκόνια στις γειτονιές γεμάτα κόσμο το κατακαλόκαιρο.
Μου λείπει η λαϊκή στην Καλλιδρομίου το πρωί του Σαββάτου.
Μου λείπει η Αδριανού στην Πλάκα με ή χωρίς κόσμο.
Μου λείπουν τα ρακόμελα και τα μεζεδάκια, οι πλατείες γεμάτες κόσμο και τα σουβλατζίδικα.
Μου λείπουν οι διαφημίσεις στην τηλεόραση, αυτές που είναι μόνο ελληνικές.
Μου λείπει ακόμα και ο θόρυβος της Αττικής Οδού.
Μου λείπουν οι κρέπες και οι μπύρες στα Εξάρχεια.
Μου λείπουν τα Εξάρχεια.
Μου λείπει να κατεβαίνεις με τα πόδια τον Λυκαβηττό, μετά από μια καλή συναυλία.
Μου λείπει η θάλασσα.
Πάνω από όλα, μου λείπει η θάλασσα.
Μου λείπει να παίρνεις το πλοίο της γραμμής για να φτάσεις στο νησί.
Μου λείπει, κι ας κάνει ώρες ατέλειωτες να φτάσει.
Μου λείπουν τα απλωμένα ρούχα στις αυλές.
Μου λείπουν τα άσπρα σπίτια στα νησιά.
Μου λείπει ο ήχος που κάνει ο προαστιακός μόλις ξεκινάει.
Μου λείπει να βγαίνω έξω και να ακούω ελληνικά.
Μου λείπει να πηγαίνεις στον Πειραιά χωρίς εισιτήριο και να φεύγεις με όποιο πλοίο θέλεις.
Μου λείπει να κοιτάς από το παράθυρο τον ουρανό.
Μου λείπει η ανοησία και η γκρίνια στα κανάλια.
Μου λείπει η φέτα μέσα στην χωριάτικη.
Και το παγωτό καϊμάκι.
Μου λείπουν οι παλιοί φίλοι που σιγά σιγά χάθηκαν.
Και οι καινούργιοι φίλοι που δεν ξέρουν πως ήμουνα πριν.
Μου λείπουν οι ταβέρνες που κάθεσαι και τα πίνεις επί ώρες.
Και ο φραπές με γάλα με τους διπλανούς να παίζουν τάβλι.
Μου λείπουν τα μισοερειπωμένα εργοστάσια στον Περισσό.
Και η θέα όταν περνάει το ταξί από την γέφυρα πλάι στο γήπεδο του Απόλλωνα.
Μου λείπουν οι πορείες και οι διαδηλώσεις. (ναι, μου λείπουν).
Μου λείπει να ακούω το βράδυ Μελωδία, μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Μου λείπει το βραδινό τρένο για Θεσσαλονίκη.
Και να παίρνεις το τελευταίο λεωφορείο για να γυρίσεις σπίτι.
Ναι, μου λείπει η ελληνική πραγματικότητα, ακόμα κι αυτή που άλλοτε με εκνεύριζε.
Εδώ δεν έχει τέτοια.
Και δεν ξέρω αν όλα αυτά που μου λείπουν υπάρχουν ακόμα
ή αν ουσιαστικά παραμένουν μονάχα στο μυαλό μου.
Αλλά καμιά φορά σκέφτομαι να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσω πίσω...
4 σχόλια:
Θα χαλάσεις το όνειρο.
Δεν θα βρεις παρά ελάχιστα από αυτά που σου λείπουν. Αντίθετα, τα κακώς κείμενα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι, αλλά μην ξεχνάς... έχεις γλυτώσει, μην το χαλάσεις!
¡¡¡¡¡Precioso!!!! a mi también me falta Grecia y su gente, y sus paisajes, y su comida,y sus sonidos.....
Juanita μου, το πιο πιθανό είναι να έχεις δίκιο αλλά πως να πειστώ αν δεν επανέλθω να το δω με τα μάτια μου; Ξέρω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά καμιά φορά πιο δύσκολα ακόμα είναι να λείπεις...
Τώρα το Πασχα θα δω πως θα νιώσω και θα τα πούμε κι από κοντά.
Alexandre muchas gracias, me alegro que te haya gustado! Εσένα που σε βρίσκει η ξενιτιά;
Δημοσίευση σχολίου