"Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά"

Το χάρτινο κουτί γεμάτο με τις κασέτες είναι κρυμμένο στο ντουλάπι, κάτω δεξιά. Μερικές απ' αυτές είναι του Νικόλα. Πέρασε ο καιρός, έφυγε, λέει, ο Νίκος, το άκουσα χτές, λίγες μόνο ώρες αφού προσγειώθηκα και πάλι σ' αυτην την χώρα. Βγάζω το χάρτινο κουτί με τις κασέτες. Η σκόνη από την νιότη μας έχει κατακαθήσει ανάμεσα στις κασέτες. Φοβάμαι να τις κουνήσω μη ξεφύγει το παρελθόν και ξεδιπλωθεί μπροστά μου σαν ταινία. Φοβάμαι γιατί έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Το κασετόφωνο εξαφανίστηκε απ' το δωμάτιο, τα cd πλήθυναν και τώρα πια ακούμε μουσική κατευθείαν από τον υπολογιστή. Αλλά οι κασέτες παραμένουν στο χάρτινο κουτί, στο ντουλάπι, κάτω δεξιά.

Και μαζί τους η νιότη μας. Και τα τραγούδια που αγαπήσαμε, τότε που για να ακούσεις τα τραγούδια της δεύτερης πλευράς έπρεπε να περιμένεις να γυρίσει όλη η κασέτα...


Τι να πρωτοθυμηθώ;

Θυμάμαι το Χαράτσι. Ο κόσμος χόρευε τον Υδροχόο κι εγώ να έχω κολλήσει στην Β πλευρά να μαθαίνω τα λόγια απ' το Χτυπά τηλέφωνο και το Πέρασα έτσι δίχως λόγο.

Θυμάμαι το Μέσω νεφών να τ' ακούω στο δωμάτιο μου, (τότε διαφορετικό) ξανά και ξανά και να τραγουδάω με νεανική φωνή και κάπως δραματικά:

"μα τα σημάδια μέσα μου ούτε το ότι είσαι μακριά ούτε ο καιρός θα σβήσει..."

Κι ύστερα "πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου..." να γεννά ένα σωρό εικόνες στο μυαλό. Και φυσικά να χορεύω με το "φέγγεις σαν άστρο μες στις ζωγραφιές μου..."

Θυμάμαι λέξεις και φράσεις από τα τραγούδια, τις αντίστοιχες εικόνες που είχα τότε στο μυαλό. Εφόδια σε ένα ταξίδι που τώρα με τρομάζει από τότε πιο πολύ.

"Απ' όπου να φυγα ακόμα μένω εδώ"

Θυμάμαι τις συναυλίες του και θυμάμαι και κάποιες βραδιές με παρέα να τραγουδάμε τα τραγούδια του. Αλλά πάντα ξέραμε ότι...

"Μόνος περνά καθένας μας τον πόνο στην καρδιά"

Και θυμάμαι τον Αύγουστο; Ποιός δεν έχει τραγουδήσει τον Αύγουστο; Ποιός δεν έχει ονειρευτεί με τον Αυγουστο; Ποιός μπορεί να ξεχάσει τον Αύγουστο;

Μου έρχονται κι άλλες εικόνες  στο μυαλό.

Οι στίχοι απ' τον Αύγουστο, γραμμένοι στα βιβλία των αρχαίων και της ιστορίας και η φιλόλογος να μου λέει τι γράφεις εδώ;

"θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό"

Σ'αυτό το στίχο είχε κλειστεί κάποτε όλη η ύπαρξη μου. Είχα γίνει ολόκληρη αυτός ο στίχος. Να ρισκάρω, να ζήσω, να προσπαθήσω, να γνωρίσω, να νιώσω... κι ας μου βγεί και σε κακό.

Αυτό έγραφα σε τετράδια και βιβλία. Αυτό ήμουν.

Μετά γύρισα πίσω στο χρόνο για να ακούσω και να μορφωθώ με την Εκδίκηση της Γυφτιάς και τα Δήθεν. Κι επέστρεψα στα Σύνεργα και ταίριαξα τις εμπειρίες μου στο "δε θέλω να μαστε ούτε φίλοι, ούτε εχθροι". Και μου άρεσε πολύ να ακούω τα ταξιδιάρικα Σύνεργα

Το Σάββατο ή την Κυριακή
αυτή την εβδομάδα
θα κάνω κάτι που καιρό
το είχα κατά νου.

(κι έτσι έκανες τελικά Νικόλα μια Κυριακή πρωί...)

Είχαν λιώσει οι κασέτες τότε στο κασετόφωνο και τώρα βρίσκω ένα άλλο παλιό σκονισμένο κασετόφωνο και αφήνομαι στην μαγική φωνή του Νίκου. Και στη ζωή μου του τότε, που σκεφτόμουν ότι είχα ακόμα όλο τον χρόνο μπροστά μου και βιαζόμουν να μεγαλώσω, βιαζόμουν να ζήσω, να ερωτευτώ, να φύγω από το σπίτι. Τι παράξενο, τώρα έχω φύγει πλέον από την χώρα κι αν με ρώταγες τι κάνεις έκει στα ξένα όταν σε πιάνει νοσταλγία θα σου έλεγα:

Ακούω Παπάζογλου. Η φωνή του είναι για μένα η Ελλάδα.

Καμιά φορά ακούω κρυφά εκείνο το τραγούδι που τραγούδα στον Α. (που λείπει κι αυτός εδώ και λίγο καιρό) "για το χαμόγελο σου τραγουδώ", από το Οταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα, που αγόρασα με το που βγήκε ενώ οι φίλοι μου με πείραζαν οτί ο Νίκος δεν έχει πια τίποτα καινούργιο να πεί.

Ακούω τις Στιγμές, από το Μά'ισσα Σελήνη ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που με ταξίδεψε αρκετές φορές πέρα και δώθε. Γι' αυτό το Τίποτα μιας Ευτυχίας, που με γαληνεύει ξέροντας ότι το έχουν ζήσει κι άλλοι.
Και βέβαια, ακούω "εσύ Ανδόρρα, Κορσική, εγώ Χανιά" τραγούδι χαρακτηριστικό του νέου ξενιτεμένου Ελλήνα, ειδικά αν είναι ζευγάρι με κάποιον από άλλη χώρα όπως συμβαίνει μ'εμένα.




Σταμάτησε το παλιό κασετόφωνο να παίζει και κάθομαι σιωπηλή μπροστά στην λευκή οθόνη του υπολογιστή.

Ο Νίκος έφυγε, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Νιώθω πως μαζί του έφυγε κι ένα κομμάτι από την νιότη μας. Μια αθωότητα που έχουμε χάσει πια λίγο πολύ όλοι μας και μια εποχή για μια ολόκληρη γενιά που πίστεψε ότι μεγάλωσε σχετικά καλά και τώρα κάπως βίαια καλείται να αντιμετωπίσει τα χειρότερα.

Δε ξέρω τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Και μέσα κι έξω τα βλέπω λίγο παράξενα τα πράγματα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως ότι και να γίνει, αυτή η νιότη ήταν η δική μας. Και θα είναι πάντα εκεί, στον λυγμό της φωνής του Νικόλα με το κόκκινο φουλάρι, τα τζιν ρούχα του και τα πολυαγαπημένα του ταξίδια.


Τουλάχιστον "φέγγει από μέσα η φυλακή..."